In tien jaar tijd is het een komen en gaan van mensen. Heel veel zzp’ers zijn het afgelopen decennium bij PIDZ de revue gepasseerd. Maar een aantal is vanaf het begin blijven plakken, zoals PIDZ’er Joy Hogg (57) en PIDZ’er Chris Snel (54). Een interview met deze zzp’ers van het eerste uur.
In de tijd dat Personeel in de Zorg (de voorloper van PIDZ) kantoor houdt bij de ICT Werkplaats in het Eindhovense Woensel zijn Joy en Chris al betrokken. Ze ziet in 2011 een advertentie in de krant of op internet voorbijkomen – dat weet ze niet meer precies – en dat spreekt haar direct aan. Joy pakt de telefoon en belt voor een afspraak.
Ze gaat op gesprek bij oprichters Ron Simmer en Wichard Fassbender (Fass) op hun kleine kantoortje in Woensel. ,,Ik dacht echt: waar ben ik nu weer terecht gekomen? Ik kon het totaal niet plaatsen, omdat nergens op de gevel PIDZ stond, maar Stichting ICT Werkplaats”, vertelt ze bijna tien jaar later. ,,Maar het verhaal van Ron en Fass trok mij enorm. Ze kunnen lekker babbelen, maar hun intentie was heel erg goed. Dat voelde ik. Bij dat fantastische idee wilde ik graag horen.”
“We renden voor elkaar én voor de zorg. Die gedachte vond ik heel mooi.”
PIDZ’er Joy Hogg
Dat geldt ook voor Chris Snel. Hij heeft het tijdperk van de ICT Werkplaats ook nog meegemaakt. Via via komt hij bij PIDZ terecht. Het verhaal gaat rond dat een aantal zzp’ers daar niet graag komt vanwege de naam die Woensel indertijd heeft. ,,Ik ben daar slechts één keer geweest, voor mijn gesprek. Ik had daar niet zoveel last van. Daarna ging voor mij vooral alles op afstand”, vertelt Chris.
Uiteindelijk gaat Joy ook een aantal jaar als hoofbegeleider bij de ICT Werkplaats, een plek waar mensen met een vorm van autisme werken, aan de slag. Maar dus ook via PIDZ. Ze herinnert zich die beginjaren nog goed als zzp’er. ,,Het softwaresyteem (mijnPIDZ, red.) was nog niet zo geavanceerd zoals nu. We waren met een groep van begeleiders en Ron en Fass werkten zelf ook mee. Zij hadden verteld dat het vooral was om in te vallen tijdens de vakantieperiodes. We hadden heel nauw contact met elkaar, het voelde als een familie. Wanneer iemand niet kon, dan stond altijd wel iemand anders klaar. Het was echt keihard werken toen. We renden voor elkaar én voor de zorg. Die gedachte vond ik heel mooi.”
Ook Chris gaat meteen overstag en vindt vooral mijnPIDZ prettig in gebruik. ,,Op andere plekken zat je te kloten met je urenbriefjes. Heel onhandig. Bij PIDZ was alles al geautomatiseerd. Het was zo geregeld.”
Verhuizing
Joy en Chris zien het bedrijf in de loop der jaren veranderen. Minder familiair, wat zakelijker. PIDZ verhuist van Woensel naar het Klokgebouw in Eindhoven en in 2018 naar de Pastoor van Arskerk, ook in Eindhoven. ,,Vroeger kon je letterlijk alles met de mensen van PIDZ bespreken. Dat is nu minder. Als je naar kantoor belt, krijg je telkens iemand anders aan de lijn. In de beginjaren had je een vast contactpersoon. Dat vind ik ergens wel jammer”, vertelt Joy.
Ze vervolgt: ,,Ik begrijp het heel goed. Dit hoort bij de groei die het bedrijf heeft doorgemaakt. Ik had ook niet verwacht dat PIDZ zó groot zou worden.” Inmiddels kent het bedrijf dertien vestigingen verspreid over het land, met zo’n vierduizend ingeschreven zzp’ers.
,,Een goede band opbouwen, is mij eigenlijk veel meer waard dan alle technische aspecten van de zorg.”
PIDZ’er Chris Snel
Chris kan de woorden van Joy, met wie hij nog regelmatig heeft samengewerkt, beamen. Hij is sinds oktober 2012 aangesloten bij PIDZ en heeft het contact ook zien veranderen. ,,Ik ken Olga (recruiter Donkers, red.) nog uit de tijd dat ze bij GGZ Oost-Brabant werkte, waar ik ook vaak kwam. Als ik dan naar PIDZ belde, wist ik dat ik haar aan de lijn zou krijgen. Nu is het minder persoonlijk. En ook met andere zzp’ers is de band wat afstandelijker geworden. De oude garde, PIDZ’ers van het eerste uur, gunden elkaar nog weleens wat. De opdrachten werden dan eerlijk verdeeld of je sprong voor elkaar in de bres. Nu werkt iedereen vooral voor zichzelf. Dat zal de tijdsgeest wel zijn.”
Duizenden uren PIDZ’er
Joy en Chris zijn altijd trouw gebleven aan PIDZ. Zij werkten ieder afzonderlijk al duizenden uren via PIDZ en hebben de afgelopen jaren mooie momenten beleefd. Chris komt altijd graag bij één bepaalde zorginstelling. Daar heeft hij twee verhuizingen meegemaakt. Een leerzame en waardevolle ervaring, zegt hij.
,,De cliënten gingen dan een dagje weg en wij gingen met alle zorgprofessionals, onder wie ook een aantal PIDZ’ers, zorgen dat de kamers werden leeggeruimd en de nieuwe geïnstalleerd. Als de cliënten dan terugkwamen, gaf jij degene wiens kamer jij had ingeruimd een rondleiding. Het verliep niet vlekkeloos, maar was erg leuk om te doen. We sloten af met een etentje.”
Ook komt Chris een keer aan bij een zorginstelling en op dat moment staat er een cliënt in een beekje met laarzen aan en een bezem in de hand. Hij stapt geschrokken uit de auto. ,,Ik vroeg aan haar: ‘Wat ben je aan het doen?’. Zij antwoordt heel droog: ‘Ik ben aan het vissen!’ Ja, met cliënten van een ggz-instelling kun je alles verwachten natuurlijk.”
Of de dag dat Chris denkt dat hij wordt ingewerkt. Uiteindelijk blijkt dat degene die hem op weg moet helpen tegen een paaltje is gereden en op de Eerste Hulp zit. Een ander komt eraan om hem wegwijs te maken.
Wat blijkt: ook deze persoon krijgt een auto-ongeluk en moet naar het ziekenhuis. ,,Uiteindelijk is mij gevraagd om zelf de groep te leiden en de cliënten naar bed te brengen. Ja, heel bijzonder.”
Met één cliënt heeft Chris, PIDZ’er sinds 2012, de afgelopen jaren een bijzondere band opgebouwd. Hij is voor haar als een vertrouwenspersoon, bij wie ze haar hart kan luchten. ,,Dat is mij eigenlijk veel meer waard dan alle technische aspecten van de zorg.”
Hardcoreconcert
Dit geldt ook voor Joy, die vanaf dag één bij een zorginstelling in Limburg komt – en nu nog steeds. Daar is ze een graag geziene gast, zeker voor de cliënten. Soms neemt ze een hele afdeling mee om een ijsje te gaan eten of gaat ze met een bewoner lunchen. ,,Ja, je kunt het ook de cliënt laten betalen, maar zij hebben niet zo veel te besteden. Ik doe dat heel graag voor hen.”
,,We werken met mensen, niet met etiketten. Ieder persoon heeft een andere benadering nodig.”
PIDZ’er Joy Hogg
Zo is ze een keer met een cliënt naar een hardcoreconcert in een kroeg geweest. Een fantastische ervaring, herinnert Joy zich nog. ,,We moesten improviseren, want ik was bang dat hij door zijn ziektebeeld (Ziekte van Huntington, red.) van de barkruk zou vallen. Dus ik zat erachter en klemde zijn benen vast zodat hij niet te veel zou bewegen. Hij kreeg een paar pilsjes van die gabbers, maar dat bleek geen alcoholvrij bier. Dus ineens zat hij heel relaxed op de kruk, haha! We kregen bomberjacks mee en T-shirts. Echt een topavond. Hij heeft er zelf twee dagen van moeten bijkomen, maar een van zijn medebewoners heeft dat jack nog steeds liggen en begint er nog weleens over. Prachtig toch?”
Bij een andere cliënt krijgt Joy het voor elkaar om hem te kalmeren tijdens een rollenspel. Dan is hij de superheld van de zorginstelling genaamd Bananenman. Zijzelf speelt de rol van Plopsa, hopsa die Popsa uit Plopsaland. Sindsdien noemt de cliënt haar ook zo.
,,Ja, Plopsa mag heel veel, Joy wat minder. Maar het werkt wel door jezelf in de cliënt te verplaatsen. Dan maak je contact met elkaar. We werken met mensen, niet met etiketten. Ieder persoon heeft een andere benadering nodig.”
Joy is zo betrokken dat ze ook weleens op een vrije dag bij een zorginstelling aanklopt. Daarom houdt ze tegenwoordig ook drie agenda’s bij die ze regelmatig dubbelcheckt. ,,Ik vind het overigens helemaal niet erg. Dan doe ik wat vrijwilligerswerk en help ik mee bij een aantal cliënten. Dat was vroeger heel normaal. Dat zie je steeds minder.”
Het is ook weleens voorgekomen dat ze bij de verkeerde afdeling stond. ,,Ja, als je ergens zo vaak komt en weet dat je ook die dag moet werken dan stap je in de auto en zit je soms op de verkeerde snelweg. Meestal vertellen ze jou het pas dat je op het verkeerde adres staat als je er al bent. Dan sta je wel een beetje voor schut.” De PIDZ’er buldert het uit van het lachen.
Tien jaar PIDZ, Joy en Chris maken er al een hele lange tijd onderdeel van uit en zullen dat ook nog lang blijven doen.
Tien jaar PIDZ
Nog meer verhalen lezen over tien jaar PIDZ?
• Het avontuur van Cees Onderwater van PIDZ Alkmaar
• Jubileum: PIDZ bestaat tien jaar en geeft 3 cadeaus aan de zorg
• Tien jaar PIDZ door de ogen van Monique
