Wij-krant | Van profvoetballer naar zorgverlener: een logische stap?
Voetballers die na of tijdens hun carrière werken in de zorg komen sporadisch voor. Dit lijkt niet binnen deze machocultuur te passen. PIDZ’er Guillano Grot (35) bewijst al zes jaar het tegendeel.
Een goede vriend wijst Guillano op de mogelijkheden in de zorgsector. Aanvankelijk denkt hij, net als vele teamgenoten bij NEC, enkel aan ouderenzorg. Daarom kijken zijn ploeggenoten hem ook raar aan als Gilly, zoals zijn bijnaam luidt, vertelt dat hij als zorgprofessional aan de slag gaat. “Ze denken aan billen wassen, poepluiers en urine naast de wc. Maar als ik zeg dat hun oma of opa later misschien zorg nodig heeft en dat het mooi is dat zorgprofessionals voor hen willen zorgen, kijken ze hier anders tegenaan”, legt hij uit. “Eerst dat dacht ik er ook zo over, maar mijn visie is echter 180 graden gedraaid. Ik heb veel mogen leren in de ouderenzorg en schitterende verhalen gehoord.”
Gelijkwaardig
Al snel komt Guillano erachter dat er meer bestaat dan ouderenzorg. Gedurende zijn profcarrière, die in 2011 eindigt, studeert hij SPW. De aanvaller last een korte studiestop in als hij tweemaal in Finland belandt bij zijn laatste profclub FC inter, waarmee hij nog voorronde Champions League speelt. Daarna komt de zorgprofessional in spe via een uitzendbureau bij diverse zorginstellingen terecht, van verslavingszorg tot gehandicaptenzorg. Voordat Guillano voor zichzelf begint, als begeleider met gedragsproblemen, werkt hij nog twee jaar in loondienst als begeleider.
Vol passie vertelt Guillano over zijn nieuwe beroep. Er verschijnt regelmatig een glimlach op zijn gelaat als hij succesverhalen over cliënten vertelt. Zijn geheim: zichzelf gelijkwaardig opstellen en vooral luisteren naar de cliënt. “Ik zeg altijd dat ik helemaal niks meer ben, dan diegene tegenover mij. Ik ben ook maar een eenvoudige eredivisievoetballer geweest”, licht hij toe. “Dat ik gevoetbald heb, werkt wel mee. Ze nemen dingen van mij aan.”
Een eigenschap die een profvoetballer hoort te bezitten, een teamplayer zijn, komt ook in de zorg goed van pas. En hij zegt dat sociaal zijn ook helpt. “Net als op het werk discussieer je in de kleedkamer ook weleens met een teamgenoot. Een elftal bestaat uit verschillende karakters, dat is in zorg eigenlijk niet anders.”
Honden
Naast zijn passie voor zorg en voetbal, houd Guillano ook van honden. Drie Amerikaanse Bully’s en een Engelse bulldog bezit hij. Deze dieren komen tijdens de begeleiding goed van pas. “Als de cliënten niet lekker in hun vel zitten of boos zijn, gaan ze een rondje lopen. Ze komen dan rustig terug.”
Daarna kan Gilly een gesprek met ze aanknopen, want helpen en adviseren doet hij graag. Op die manier bereikt Guillano veel met zijn cliënten. “In die bijna dertig jaar dat ik in Nederland ben, heb ik geleerd mijn Surinaamse trots opzij te zetten om anderen te helpen.” Het blijkt een gouden greep, want de meeste cliënten lopen met hem weg. Dat maakt de zorg voor hem zo mooi. “Het is heel dankbaar werk.”
Eldridge Rojer (34), oud-spits Vitesse en nu achterwacht bij een instelling waar jongeren met gedragsproblemen wonen en naar school gaan
“In het begin vroeg ik mijzelf af of werken in de zorg wel bij mij paste. Daar kan ik nu volmondig ‘Ja’ op antwoorden. Ik haal veel voldoening uit de gesprekken met deze jongeren en probeer ze op het rechte pad te houden. Het allermooist, vind ik, is de ontwikkeling in het schooljaar. Vaak komen de jongeren met veel agressie, boosheid, verdriet of angst binnen. Na verloop van tijd worden ze rustiger. Dat ik voetballer ben geweest bij Vitesse helpt mee en schept een band. Ik denk met hen mee over de toekomst en vraag: wat als jij hier nu weggaat? Ga jij dan weer op straat rondhangen? Dan komen ze tot inkeer. Ik vind het mooi dat ik deze jongeren iets bij kan brengen. Werken met deze doelgroep zou ik nog jaren kunnen doen.”
Job Bulters (32), oud-keeper MVV en nu ambulant begeleider
“Als je telkens een contract voor één jaar tekent, is de onzekerheid als voetballer best groot. Mijn vrouw kreeg een goede baan in Maastricht, toen ging ik op mijn 28ste bij mijzelf te rade: waar doe ik het eigenlijk nog voor? Vervolgens besloot ik na een open dag Social work te gaan studeren. Nu werk ik als ambulant begeleider met adolescenten met gedragsproblemen. Dat ik in de zorg werk, vind ik eigenlijk helemaal niet bijzonder. Waarom in de voetballerij blijven hangen als je ook een vak kunt leren? Uit de kleine stapjes voorwaarts haal ik de meeste voldoening. Voor de cliënten kan dit al een hele stap in de goede richting betekenen. Van het proces en het aanbieden van handvatten kan ik genieten. Daar is veel geduld voor nodig en dat heeft niet iedereen. Als het lukt, is de dankbaarheid groot. Dat vind ik mooi.”
Blijf ons volgen